Ben Böyleyim...

Karanlık çökünce gündüze hep böyle olurum ben. Karamsar, durgun, düşünceli...Ama genele yalnız,kalabalıklar içinde...Yada hayallerimle başbaşa.Sonuçta aynı kapıya cıkıyor her ikiside.

Birini hayal ederim mesela bişeyi veya olmak istedigim yeri.yaşanılanlardan çok yaşanılamayanları, anlicağınız...Yatağıma uzanırım ama bir türlü uyku tutmaz.kalkarım penceremi açarım. içeriye dolan temiz havayı çekerim içime biraz yıldızları izlerim, belkide dolar gözlerim ama ben hep esen rüzgardandır derim.Camdaki yansımamda buğulu gözlerimi silerim ve bir şarkı açarım. Bir zamanlar birilerine adadığım şarkılara denk gelirim bazen "ne yapıyodur?", "nerdedir?", "acaba uyudumu?" derim kendi kendime. sonra geçer merakım geçmişte yaşananlara inat yine örtü örterim sorularımın üstüne..Bir an gelir kalemimi alırım elime içimden geçenleri yazarım. belki dertliyimdir herhangi bi sebepten belki de mutlu... Hislerimin, düşüncelerimin yansıması olur beyaz sayfalar ama üzüntülerimi mutluluğuma nazaran daha iyi ve içten anlatırım farkında olmadan. Ne büyük ironi! Bazen alırım gitarımı elime bi kaç şarkı çalıp söylerim. Parmaklarımdan dökülen notalara eşlik eder sözcükler birer birer..sonra bırakırım gitarımı yerine kim bilir belki biraz uyurum yatagıma uzanıp... çogunlukla 2-3 saati geçmez istisnalar hariç ama sonucta uykumu alamam hiç.

Ardından sabah olur ve bu kez güneş aydınlatır karanlığı, içimi ısıtır, pencereden içiriye süzülür yavaş yavaş ışık... işte o zaman günle beraber yeniden doğarım. herşeyi bir önceki gecede terk edip yeni bir benle uyanırım yeni sabaha..sırf eski benle yeni güne uyanamicağımı bildiğim için!